Nadzwyczajne budynki prezentowane na poniższych fotografiach nie pochodzą z kadru do filmu science-fiction, są projektem słynnego, rosyjskiego artysty i architekta.
El Lissitzky został uznany za jednego z gigantów rosyjskiej i międzynarodowej awangardy.
Być może największy wpływ na twórczość artysty miało jego pochodzenie. Urodzony w rodzinie żydowskiej, studiował i zgłębiał kulturę i sztukę żydowską oraz ornamentykę starych synagog. Studiował na Wyższej Szkole Technicznej w Darmstadt, a od 1919 roku pracował na stanowisku profesora w Szkole Sztuk Pięknych w Witebsku. Działał dla międzynarodowej gazety „ZSRR w architekturze”.
Prace El Lissitzky charakteryzują się dość silną geometryzacją brył oraz prostotą kształtów. Posiadają ukryte znaczenie symboliczne. Zestawienie figur geometrycznych na płaszczyźnie sprawia wrażenie przestrzeni trójwymiarowej.
Jego najgłośniejszy projekt architektoniczny, noszący nazwę „Wolkenbugel” – Wygładzacz Chmur, to zespół nowoczesnych, oszklonych wieżowców projektowanych w centrum Moskwy. Między 1923 – 1925 Lissitzky zaproponował i opracował koncepcję ośmiu horyzontalnych wieżowców („cloud-irons”) zlokalizowanych w punkcie krzyżowania się najważniejszych arterii komunikacyjnych Moskwy – Boulevard Ring.
Zbliżone wyglądem budynki, które można oglądać współcześnie w Moskwie, wynikają z podstaw założeń filozofii Lissitzkiego. Każdy z Wygładzaczy był płaskim, trzypiętrowym budynkiem, na 180 metrów szerokim i wznoszącym się 50 metrów ponad poziom miasta. Konstrukcja wspierała się na trzech masywnych pylonach (10x16x50m), stojących w każdym narożniku skrzyżowania ulic. Niektóre z nich pełniły funkcję przejścia podziemnego do stacji metra, inne komunikowały ulice i przystanki autobusowe.
Lissitzky twierdził, iż tak długo, jak ludzie nie nabyli umiejętności latania, przemieszczanie się w kierunku horyzontalnym jest dla człowieka naturalne, w przeciwieństwie do poruszania się w pionie. System wentylacji oraz izolacyjność miał być dodatkowym atutem dla mieszkańców habitatu. Dokumentacja konstrukcyjna projektu została opracowana przez szwajcarskiego konstruktora Emila Roota.
Lissitzky pisał: „Żyjemy w miastach, które miały swój początek na długo przed naszymi narodzinami. Z tego względu nie spełniają już one naszych potrzeb i nie odpowiadają współczesnemu stylowi życia ich mieszkańców. Istniejącej zabudowy nie możemy zmieść z powierzchni ziemi i wznieść na nowo. Jednakowoż, nie możemy zmienić istniejącej struktury. Moskwa, podobnie jak Paryż oraz Wiedeń należy do średniowiecznego, koncentrycznego modelu miasta o promienistym układzie ulic, w którym Kreml zlokalizowany jest centralnie. Nie możemy pozwolić, aby rozwój miasta negatywnie oddziaływał na system komunikacji, który jest wyjątkowo zagęszczony w tych obszarach miejskich. Oto, gdzie narodził się pomysł dla mojej koncepcji.” („ASNOVA News”, Moskwa, 1926. str. 2-3).
Lissitzky świadomy niedopasowania swojego pomysłu do istniejącego planu urbanistycznego, zaczął eksperymentować z horyzontalnym układem płaszczyzn oraz wskaźnikami zabudowy, w celu wizualnego zrównoważenia struktury nowych budynków (równowaga przestrzenna stanowi kontrast między układem pionowych oraz poziomych linii).
INSPIRACJA: DIESIELPUNKS